წიგნში წარმოდგენილია ვაინახების დეკორატიულ-გამოყენებითი ხელოვნების ნიმუშებიც, სადაც ნათლად ჩანს მათი თვითმყოფადი ხასიათი. ბარის ცივილიზაციისგან მოწყვეტილნი და მიუვალ ხეობებში მცხოვრები ვაინახები ბუნებასთან ჰარმონიაში ქმნიდნენ ხელოვნების ორიგინალურ ნიმუშებს.

„წიგნზე სამი წლის განმავლობაში ვმუშაობდი. თვითონ ვიღებდი ფოტოებს პანკისში, შეძლებისდაგვარად ვქირაობდი პროფესიონალ ფოტოგრაფებს. ყველაზე დიდი სიხარულს მაინც საქართველოს მუზეუმებში მუშაობისას განვიცდიდი. ყოველი ექსპონატის პოვნისას სიხარულისგან ემოციებს ვერ ვიკავებდი. დამამახსოვრდა მუზეუმის თანამშრომლების განსაკუთრებული ყურადღება და თბილი დამოკიდებულება. მინდოდა ამ წიგნის სახით საჩუქარი გამეკეთებინა ჩემი ხალხისთვის, პირველ რიგში პანკისელი ქისტებისთვის, ვაინახი ერისთვის და ქართველებისთვის, ჩვენს ერებს შორის არსებული იმ სიყვარულისთვის და ძმობისთვის, რომელსაც საერთო, ძირძველი ფესვები გააჩნია და საუკუნეების მანძილზე მრავალ ქარტეხილებს გაუძლო. ჩემთვის მნიშვნელოვანი ისიც, რომ ეს წიგნი გამოსვლის მერე პირველებმა თბილისში ჩეჩნეთ-ინგუშეთიდან კავკასიოლოგთა IV საერთაშორისო კონგრესზე ჩამოსულმა ენათმეცნიერებმა და პროფესორებმა შეაფასეს და გაოცება ვერ დამალეს“, – აღნიშნავს ავტორი.

ნონა ხანგოშვილი ავტორია ასევე წიგნისა „ვაინახების ქართული საგა“. ნონა ხანგოშვილი ხელმძღვანელობს სათემო კავშირს -  „პანკისის კეთილდღეობისთვის“. იგი პანკისის უხუცესთა კავშირის წევრის, მწერალ ხასო ხანგოშვილის შვილია.

ვაინახები - ჩეჩნები და ინგუშები ცენტრალური კავკასიის მკვიდრი ხალხია. ამ ჯგუფში ერთიანდებიან ვაინახური თემებიდან საქართველოში მიგრირებული ქისტებიც, რომლებიც დღეს პანკისის ხეობაში კომპაქტურად ცხოვრობენ. ჩეჩნების თვითსახელწოდებაა ნოხჩი, ინგუშების – ღალღაი. ძველ წერილობით წყაროებში ვაინახური ტომები კავკასიანებად ან დურძუკებად/ძურძუკებად მოიხსენიებიან. გვიანი ფეოდალური ხანიდან ვაინახების აღსანიშნავად ქართველთა ლექსიკონში მკვიდრდება ეთნონიმი ქისტი.