უმარ იდიგოვი 14 ნოემბერს, ჩეჩნეთში, საავადმყოფოში გარდაიცვალა.

ფილოლოგიის მეცნიერებათა დოქტორი, ამირან არაბული წერს:

„გარდაიცვალა უმარ იდიგოვი - ჩვენი ძვირფასი მეგობრისა და თანამოაზრის მექა ხანგოშვილის მეუღლე. დაობლდა სამი ანგელოზივით მცირეწლოვანი გოგონა. დამგლოვიარდა პანკისის ხეობა. ღვიძლი შვილივით უერთგულესი წევრი გამოაკლდა ხასო ხანგოშვილის - უხუცესთა საბჭოს წევრის უღირსეულეს ოჯახს.

ცხრამეტი წელი და ცხრამეტი დღე იყო გასული, რაც მშობლები არ ენახა. მიუხედავად მძიმე ავადმყოფობისა, გაბედა სამშობლოში გამგზავრება. უკანასკნელად დაიამა თვალი დარიალის მკაცრი სილამაზით. სიყრმისა და სიყმაწვილის სულზე უტკბესი სანახებით. ჩასვლისთანავე რეანიმაციაში მოხვდა და ვერ შეძლო მონატრებული სანათესაო-საახლობლოს მონახულება.

რუსეთ-ჩეჩნეთის უთანაბრო ომის საველე პირობებში ხუთასამდე დაჭრილ მებრძოლს ჩაუტარა ურთულესი ქირურგიული ოპერაცია. ბევრის სუნთქვა და სიცოცხლე დაიხსნა დაუნდობელი სიკვდილის ბასრი ბრჭყალებიდან. საკუთარ სენსა და სალმობას ვერაფერი მოუხერხა.

ტკივილებით დაბზარულმა მშობლიურმა მიწამ უხმო და მორჩილად დაჰყვა განგებისა თუ წერამწერლის უცვლელ, უალტერნატივო ნება-სურვილს...

ვაჟას „სტუმარ-მასპინძელი“ გამახსენდა: „სოფლისა გაღმა გორია, დამწვარი, ქვიშიანია, ბევრი წევს იქა ვაჟკაცი, გულ-ლომი, ჯიშიანია...“.